Кирил Гегоски – Гегата е роден 27 Март 1944 година во Прилеп. Член е на ДЛУМ од 1968 год. Во текот на 1979 година студиски престојувал во Париз, потоа во Италија, Грција, СССР, Франција, Полска итн. Во текот на својата богата творечка кариера има реализирано над 23 самостојни и над 30 групни изложби во земјата и странство.
Кирил Гегоски е учесник и на многу домашни и интернационални сликарски колонии, за своето творештво е наградуван многукратно.
Групни изложби:
1968-2005 Повеќе од 200 групни изложби во земјата и странство
Самостојни изложби:
1971-2005 27 самостојни изложби во Прилеп, Битола, Скопје, Ниш, Белград, Карловац, Изола и др.
1973 Скопје, Центар за информации и култура
1979 Скопје, Ликовен салон на ДЛУМ
1983 Земун-Србија, Галерија “Пинки”
1986 Карловац-Хрватска, Галерија”Зилик”
1988 Скопје, Салон на ДЛУМ
1991 Ниш-Србија, Галерија “Мија Станимировиќ”
1992 Скопје, Музеј на современа уметност
1996 Прилеп, Центар за култура
2005 Битола, Уметничка галерија
Награди:
1976 Пиран, Словенија “ex tempore”
1979 Прилеп, Награда за ликовна уметност “29 Ноември”
1982 Скопје, Награда за графика на НУБ “Климент Охридски”
1984 Скопје, Награда за графика на ДЛУМ “Моша Пијаде”
1998 Скопје, Награда за цртеж на ДЛУМ “Никола Мартиновски”
2001 Скопје, Награда за графика на ДЛУМ
2003 Скопје, Откупна награда за графика на ТВ Телма
___________________________________________________________________
ПЕЈСАЖОТ НА КИРИЛ ГЕГОСКИ
Концептот на овој текст се засноваше на намерата да се документираат оние достигнувања на Кирил Гегоски кои со нивните типолошки карактеристики ги опфаќаат тематските движења од осумдесеттите и на оние што ги допираат годините на новиот милениум. Во наведените креативно-временски интервали, предизвикувачкиот погон на анализата беше насочен кон прегледување на освојувањето на отворен, широк спектар на неговиот опус.
Во 1970-тите тој понуди варијанта на минималистичка организација на сликарството каде системот на формалната структура директно имплицираше можности да се вклучи и фотографска проекција, додека во 2000 година тој веќе го почувствува духот на германскиот експресионизам, користејќи го поетскиот и ослободен мозочен бран, со што се постигнати деформациите на миметичка иконска форма – пејзажот.
Сјајот на делата на Гегоски се стекнува со интензитет ако се земе во предвид фактот дека тој беше еден од актерите кои учествуваа во новото културно милје што се случи во однос на значењето на сликарскиот медиум од 1970-тите.
Тој се восхитува како уметник искрено посветен на стилот и духот на времето, бидејќи знае да ги следи трендовите. „Радикалната“ смена што ја направи Гегоски до крајот на таа деценија, што е основната цел на мојот преглед, што значеше да дефинира нови формули за транспонирање на рационалниот реализам, усвоен во изменети рамки. Тој го назначи стекнувањето на „новите правила на сликарството“ како еден вид неоптоварена проверка на улогата на бојата во вселената, што првенствено требаше да се направи ефектот на фините, скоро флуидни, акварелни, транспарентни лирски пејзажи. Тој постигна извонредност со скоро секоја работа што припаѓа на циклусот „Пејзажи“, направени во 1978 и 1979 година (и малку на почетокот на осумдесеттите), каде редуктивниот принцип на пејзажот главно се засноваше на асоцијациите на бои, со акцент на единечен структурен фрагмент.
До 2000 година, неговиот две децении долг и навидум летаргичен став кон пејзажот се смени и ориентиран кон изменета шематика, со поизразен израз. Овде едноставниот состав ги изнесе ефектите кога неизмерноста на бојата (со нагласен интензитет) дефинитивно го оформува искуството на апстрактните асоцијативни субјекти.
Креативниот развој на Гегоски во текот на неговата четиридецениска посветеност беше под знакот на искрена опсесија со императивите за заживување на пејзажот од прилепското опкружување и таму вклучување во комплексноста на трајното менување на мотивот. Неговата посветеност на пејзажот покажа дека тоа е нешто многу повисоко од обичното тестирање на жанрот и дека нуди бесконечни толкувања и креативни можности кои исто така вклучуваат одредена мерка на генерализација. Со оглед на суштинските факти и неколку постојани фиксни опсези на бои што беа избегнати од неговите поранешни фази, сликата сугерира контури на планини или дрвја, што е специфичен начин на уметникот за евоцирање на природата.
Деталните размислувања се забележуваат во изложените цртежи (акрилик на хартија, 29,7 × 21), кои се дел од циклусот „Патувања“, создадени многу години пред тоа.
Марика Бочварова Плавевска
Коментирај