Црна Река

Црна Река е најголема десна притока на Вардар со должина од 207 км.

Името на Црна Река е доаѓа од тракиското име Erigon, што во превод значи „Црн“, името е сродно со грчкото έρεβος „Мрак“ и ерменското erek „Ноќ“,

Извира од изворот Црна Дупка, во близина на селото Железнец на надморска височина од 760 м. Од изворот до селото Бучин, Црна Река тече низ Демирхисарско, а оттука до селото Скочивир, низ нашата најголема котлина Пелагонија. Низ Пелагонија таа има правец на течење север-југ, а од атарот на селото Брод прави лак и свртува кон исток и североисток. Од селото Скочивир таа влегува во Скочивирската Клисура, најдолга клисура во Македонија, долга 104 м, како и во највисоката област Мариово. Низ Мариово, Црна Река има карактер на планинска река, бидејќи е брза, со тесно корито, со високи страни со изглед на кањон.

Навлегувајќи во атарот на селото Галиште, Црна Река започнува да се заезерува во должина од 30 км, бидејќи пред излезот од клисурата е подигната брана висока 105 м. Така, Црна Река го полни Тиквешкото езеро. Водите од Црна Река се користат за наводнување и за добивање на електрична енергија. Од браната во близина на селото Возарци, па до утоката во Вардар кај античкиот локалитет Стоби, Црна река има особини на рамничарска река.

Поголеми притоки на Црна Река се: Драгор, Јелашка Река, Белашица, Блато и др.

Црна Река располага со мошне значајна хидроенергетска моќ, особено во Скочивирската Клисура. Меѓутоа целокупната нејзина моќност не е потполно искористлива, па затоа се прават планови за што поефикасно искористување.

Во перодот на октомври-ноември 1916 година се одиграла голема битка кај „Завојот“ на Црна Река, меѓу Централните сили од една и силите на Антантата од друга страна.
На 17 и 18 ноември, Централните сили биле принудени да ја напуштат Битола и зазеле позиции на 5 км северно од градот на линијата Пелистер – кота 1248 – кота 1050.