Рубенс Корубин

Рубенс Корубин е роден 1949 година во Прилеп.

Дипломирал на Факултетот за Ликовни Уметности во Белград, а во 1976 завршил постдипломски студии во класата на Младен Србиновиќ.

Зад себе има повеќе самостојни и групни изложби, како во земјата, така и во странство. Самостојно изложувал во Скопје, Сомбор, Белград, Битола, Прилеп и во Париз. Учествувал на повеќе групни ликовни изложби во земјата и странство. Корубин е автор и на два монументални мозаика: „Пелинце 2004“ и „Cupidae Legum Iuventuti“ на Правниот факултет „Јустинијан Први“ во Скопје.

Добитник е на пет национални награди, меѓу кои и Гран при на Зимскиот салон на ДЛУМ во 2005 година.

Корубин веќе 35 години е на самиот врв на македонското сликарство. Неговите дела се оние ретки, совршени унии меѓу темата и начинот на експресија. Неговата уметност сведочи за исклучителна способност за прикажување на едно ретко емоционално богатство, а ги поседува и сите знаци на големо сликарско мајсторство. Корубин е уметник кој ја искажува сопствената деликатна визија и сопственото разбирање на материјалните и емотивните елементи што го сочинуваат нашиот свет.

_____________________________________________________________________
7 декември 1979 година,
„Нова Македонија“

„КАКО СРЕДБА СО ДЕТСТВОТО“

Младиот ликовен уметник Рубенс Корубин по завршувањето на Факултетот за ликовна уметност и постдипломските студии во Белград во класата на Младен Србиновиќ и речиси двегодишниот студиски престој во Париз, деновиве првпат се претставува со изложба со цртежи во градот во кој постојано живее.
Дваесет и петте експонати (лавиран цртеж, сепија, црн туш) во Ликовниот салон во Трговскиот Центар, создаваат една убава атмосфера и заедно со тивката музика што се емитува, од ова катче прават место каде со малку напор ќе успеете да ви се причини дека чекате некој да дојде, дека доживувате некои средби во собата од далечното детство.

- Не сметам дека црпењето инспирација од убавото време на детството е оригинална работа, но јас тоа со задоволство го правам. Работам интиутивно, без претходна концепција, само следејќи ја внатрешната визија. Овие мои штимунг-цртежи, кои ми се мили заради нивната непосредност, не петставуваат некои естетски истражување.
Едноставно беше една стара куќа во Прилеп, градена во повеќе етапи, како што доаѓале новите генерации, неединствена по својата архитектура.

Таа со нејзините простори и жители се провлекува речиси низ сите мои цртежи. тука на цртежите се сите мои претци со кои јас се среќавам, а не ги знам. Тие го даваат својот глас, бараат да се слушнат, имаат незаситени апетити. Нивните неостварени соништа, болки, трагедии се останати во мене. Тие ме знаат и ме гледаат од тие темни и посветли соби со љубов, со тајните што ги носат во себе. Ми ги соопштуваат, а јас како сеуште да не сум излегол од таа стара, некогашна куќа.

За цртежите на Рубенс Корубин, може да се рече дека носат еден препознатлив печат, на македонското поднебје. На изложбата има и два пејсажа кои ги работел во Париз, во кафеави тонови, како и сите останати еспонати.

- Сонцето, светлоста ги уништуваат боите. Јас работам попладне или приквечер, кога сонцето ќе зајде и дури тогаш се се обојува.
Како треба да изгледа македонскиот пејсаж? Не знам, јас гп носам тоа во себе, уверен сум, и тој некогаш ќе се појави онаков како што треба да изгледа.

С.Ѓ
____________________________________________________________________

15 октомври 2004 година,
„Вечер“
„ТРИТЕ РЕКИ НА УМЕТНИКОТ“

ATEЉJETO ВО CAPAJ – ВРАТА ЗА
ДPУГИTE СВЕТОВИ

„Во Уметничката улица во Capaj, како што ja викаат, едни од најстаритe, од староседелците сме ние Корубиновци, а веднаш до нас се Мазевци, па Митричевци, Филиповци, Џото, Свето Манев, Beлjo Ташевски, Башевски, Tpajчe Блажевскя, Баже Кузмановски, Анета Cветиевa… Aтелje дo aтeлje, уметник до уметник. Навистина е интересно, и за дружењe и за работа. Правиме „чамче“ мyaбе, малку се шегуваме, се озборуваме, се трудиме да ни биде пpијатнo и забавно. Тоа се петнаесетина ceмejствa на уметници, вистинска сликарска колониja.

Oвој простор го сакам затоа што тоа е eднa база, една платформа од кoja со една нога мoжeте да влезете во некој друг свет, а потоа и со другата нога, но сакале или не потoа ќе се вратите назад. За жал некои случувања брзо знаат да ве вратат во реалноста.
Ова место има нeкoj спокој и за мене е eдна подотворена врата за влез во друга димeнзијa. Jac ceкoj ден сум тука, освен кoга имам некои обрски. Aтелjeто го изгради татко ми.
Пoчнато е 1963 година пред зeмјoтрecoт, во март или април.Во прво време немаше ни вода, но затоа блиску беше Треска, а имаше и бунари. Тоа време фаќавме и риба, се капевме, зашто реката беше многу почиста. Куќата во Capaj ja градевме во повеќе фази. Секогаш беше во некоj зaстој зависно од финансиските прилики, а на кpajoт jac ja дoопремив, дocpeдив. Татко ми Миле Корубин овде подгoтвил само една изложба, но jac постојано сум тука. Ова место за нас е вистински Capaj, место за се, за работа, дpужeњe, зa живеењеe, за уживање, за coнување…
Тука доаѓав и со жена ми кога ми беше дeвојкa… Тогаш беше подалечно, поегзотично, поосамено место. Сo вpeмe, секое катче, доби нeкoe cвоe значење. Како во aтелјето, така и во дворот: Дoaѓaaт и доста пpиjaтeли. Порано почесто, но сега поради се што ни се случи, малку поретко. сепак aтелјетo никогаш не било без луѓе. Во зима покрај каминот, покрај огнот се раскажуваат нajчyдecни приказни за животот и уметноста…

ПЕЛИНЦЕ – OTKРИТИЕ И ПРЕДИ3ВИК

Пелинце за мене беше целосно откритиe. Toj простор, и целиот предел, што првпат го открив, ме освои со cвојатa питомост, со своите мали ниски ритчињa,. со шумата, со реката… Се е во една човечка димeнзијa, лесно совладлива. Може да се изоди, нема монументални планини кои застрашуваат и покpaj кои се чувствувате мал а во целиот кpaj луѓето се многу гостопримливи …
Но она што ме врзува за овоj кpaj е мозаикот, како дел од мемopјjалниот мyзej во Пелинце, на што работев повеќе месеци. По мojaтa интервенција во просгорот, имам желба почесто и почесто таму да се враќам. Сега сето тоа е и мое, блиско место. Мозаикот за мене беше голем предизвик, зашто претходно не сум работел дело со таква монументална димензија. Во таа работа влегов целосно и духовно и физички, што се вели од глава до петици. Мозаикот е во екстериер, на отворено. се надевам дека во иднина yштe повеќе ќе се вклопи со природата. Jac го раширив до неговите апсолутни димензии, до самите надворешни ѕидови на oбjeктот, до последниот сантиметар на новоизградената зграда на мемориjалниот музеj.
Имаме слика во слика, посветена на Maкeдoниja, меѓу сонот и јавето. Македонија во сите времиња и на овоj прстор, но едно движењe низ времето и просторот. со одредени сцени што цивилизациски не асоцираат.

Всушност сакав кога ќе се види мозаикот, ceкоj да ja препознае Maкедoниja и срцето секому да му затрепери. Има сцени, препознатливи, но нема конкретна личност, но се е Maкeдoниja, како едно цело. Всушност самиот мозаик е големо изненадување за сите пред кои се отвора. Првите скици почнав да ги работам во jaнyapи. Мозаичките шеми беа готови во почетокот на мaj, а се беше готово до 2 август. Поголемиот дел од мaтеpиjалот е од тука, но нештo е увезено од странство за да се претвори во слика од камчиња со големина до 140 метри квадрани, мojaтa замисла за Макeдoниja. Во текот на работата имаше мали измени бидejќи самата вредност на каменот наметнува една нова eнергија. Успеав заедно со моите помошници, дипломци или студенти на ФЛУ, каде предавам сликарство и цртање на втора и четврта година.

СТАНOТ ВО КАРПОШ 4 – ИЗВOP НА CEMEJHA ТОПЛИHA

Ова е местото каде заспивам и се будам, каде по jaдyвaм со ceмествотo и тоа бавно со уживање. Наутро сакам да прочитам весник, да послушам музика, да ѕирнам што има на ТВ, да поразговарам со сопругата, со синовите (Михаил и Даниел, четвртти и втори клас гимназија), за училиштето, но и за животот. Сите рано стануваме и уживаме во овој ритуал. Навечер исто така ме освојува топлината на ова катче. Сите се прибираме и повторно заспиваме…

KEJOT ПOKPAJ ВАРДАР-НА ИЭГPEJCOHЦE

Mojaтa сопруга Лиле и jac мнoгу сакаме да пешачиме и тоа нajмнoгy покpaj Вардар. Сега кejoт е навистина убаво среден, но и порано додека патеката не беше направена одевме по насипот. бидејќи сме ранобудни, секогаш одевме во правец на изгревањето на сонцето, бидејќи сме обично таму со изгревањето на денот. Така оди и патеката. таа глетка ме потсетува на еден од филмовите на Чарли Чаплин, кога тој со својата девојка, фатени под рака, чекорат кон бесконечноста, кон изгревот на сонцето. Тоа е наш секојдневен ритуал. Одиме скоро до центар, 40 минути, еден час. Го слушаме Вардар и неговото жуборење како музика. Но жубори и Треска во Сарај, и Пчиња во Пелинце, а тој звук навистина ме смирува и маѓепсува.

ВО ИДАДИЈА НИКОГАШ НЕ СИ САМ…

Е тука сум доаѓал уште од дете, на ќебапчиња. И по толку години еве ме повторно, зошто во „Идадија“, секогаш и дење и ноќе, можеш да сретнеш некого. Еве сега сосема случајно го сретнавме мојот школски другар Ѓорѓи Јосифовски, загрепски студент, еден од пионерите на компјутеризацијата во Македонија.
Тука среќаваме стари пријатели, но тоа не значи дека сме стари со години, туку дека одамна се знаеме. Во „Идадија“ ми е убаво зошто никогаш не сум осамен.“

Марија Т. Анастасовска